Fingerpicking (soms ook fingerstyle genoemd) is -in tegenstelling met flatpicking, waarbij de snaren worden aangeslagen d.m.v. een plectrum- de speeltechniek op gitaar door de snaren rechtstreeks met de vingertoppen, vingernagels of aan de vingers geschoven plectrums te tokkelen. In de Belgische muziek scene moet de man uit Verviers, Jacques Stotzem bij de beste akoestische vingerstijl-gitaristen gerekend worden. Lezers van het Duitse vakblad Akustik Gitarre vergeleken Stotzem met artiesten als Leo Kottke, Paco De Lucia, Neil Young en Keb' Mo'.

Stotzem nam sinds zijn debuut op vinyl (‘Last Thought Before Sleeping’, 1982) al drie vinyl albums en elf cd’s op en werkte mee aan talrijke muzikale projecten en met diverse artiesten. Stotzem heeft een persoonlijke harmonisch verfijnde stijl gecreëerd, waarin hij elementen van o.a. blues, jazz, rock en folk combineert. Samen met Francis Geron (Spirit of 66) organiseerde Jacques Stotzem de eerste vijf jaar het jaarlijkse Festival de la Guitare in Verviers.

Nadat hij op zijn zestiende de Amerikaanse gitarist Stefan Grossman op tv zag, leerde Stotzem zichzelf gitaar spelen. Op zijn negentiende werd hij een professionele gitarist. Hij speelde eerst in enkele bands en begon daarna met een solocarrière. Jacques Stotzem werd een frequente gast op de meest belangrijke Europese en Amerikaanse festivals. Hij trad ook al op in China, Japan en Taiwan. In 2003 introduceerde het Noord-Ierse bedrijf Avalon Guitars een Jacques Stotzem Signature Model en sinds 2006, maakt ook het befaamde Amerikaanse C. F. Martin & Co een Martin Jacques Stotzem Signature OMC Custom. Kenners begrijpen waarom.

In 2009 stond Stotzem’s album ‘Catch the Spirit’ (2008) -met nieuwe arrangementen van rockklassiekers van o.m. Jimi Hendrix, Rory Gallagher en Neil Young- 41 weken lang in de Belgische pop charts. Stotzem bracht ondertussen ook ‘Catch the Spirit II’ (2013) uit. ‘The Way to Go (2017) is een solo album met tien originele composities. Het is, na de hommage albums, “un nouvel opus personel”.

“That's not really astonishing. His unique and highly refined playing style combines a well-developed melodic sense with a rare dynamic approach to the instrument that speaks directly to the listener. Jacques, unlike many guitar players today, possesses an in-depth sense of harmonic knowledge, which is evident throughout his compositions. All of this is cemented together by his perfect command of the instrument and by his optimistic personality…”

Dat Jacques Stotzem als componist en artiest hier in Vlaanderen -beter is algemeen te stellen, bij anderstalige blues liefhebbers- te weinig bekend is, is méér dan een statement. Daar proberen we met Rootstime, door dit optreden in de Livingroom én een interview dat we voor zijn optreden met hem deden -met wat schaamrood op de wangen- iets aan te doen.

Dat er méér dan interesse voor het optreden van Jacques Stotzem was, bleek uit de goede opkomst. Dit voelde, nadat de sympathieke Jacques uitlegde hoe hij gitaar speelde en wat zijn link met de “oude” blues artiesten was en, gezien het met het publiek al vanaf de eerste nummers klikte, erg goed aan. Jacques benadrukte onder zijn set meerdere keren dat hij als artiest een mix van stijlen speelt, waarbij hij met zijn duim (tijdens zijn optreden hier op een Amerikaanse C.F. Martin & Co-gitaar) de baspartij speelt. Openen deed hij voluit met “Twenty-One”, het ragtime nummer “Pick Me Up” en “Oasis”, een eigen compositie met herkenbare Zuid Afrikaanse invloeden. “Slow Motion” is een nummer met typische piano swing en de jazzy blues ballade “Slow Motion”,het openingsnummer van zijn laatste studio album ‘Handmade’ (2021). De eerste set eindigde met “Tattoo’d Lady”, een Rory Gallagher-song (uit Rory’s album ‘Tattoo’,1973) met een verhaal. Dat Stotzem een grote Gallagher-fan was ons bekend van zijn album ‘To Rory – Acoustic Tribute to…’. Van de broer van Rory, Donald Gallagher -wist Jacques ons tijdig het interview met hem te vertellen- weet Jacques dat Rory een grote fan zou geweest zijn van Jacques’ akoestische Rory Gallagher-interpretaties. En niet alleen ik, maar ook alle aanwezigen weten nu ondertussen waarom!  

We namen na de pauze onze plaatsen graag terug in voor Jacques Stotzem’s tweede set, die hij -met nog twee Gallagher-nummers- met “Just the Smile” en  “Moonchild” inzette. De belangrijkste man voor Jacques’ keuze voor de akoestische gitaar was (zoals ik al schreef) Stefan Grossman, die zelf veel bewondering had voor o.a. Blind Willie Johnson en Skip James. “Blues Print” is een nummer waarvoor Jacques de inspiratie vond in “Complete Country Blues Guitar Book” (2016), een van Grossman’s boeken. Jimi Hendrix kwam aan de beurt met “Purple Haze” (1967)en na “Jungle”, de Rolling Stones (Jagger & Richards) met “Honky Tonk Women” (te vinden op Stotzem’s album, ‘Catch the Spirit II’, 2013). Jacques gaf het na een spontaan lang applaus graag toe, dat hier de Beatles (John Lennon) ook niet mochten ontbreken. Hun “Come Together” (1969)was de “encore” in de grote finale die afgesloten werd met een gemeend staand applaus. Bedankt Jacques en zeker AU REVOIR!     

“Zonder woorden beroerde Jacques Stotzem vanavond op zijn signature Martin &Co met subtiel gepluk de aanwezigen…”

Eric Schuurmans